Onvermoed talent

We waren vanmorgen wel blij het hotel in Durango te kunnen verlaten. Veel lawaai en het had dringend behoefte aan een opknapbeurt. Een rit van 50 minuten naar Mesa Verde met wederom heel mooi landschap. Het moet me van het hard. Wat mij betreft zijn Colorado en het Noorden van New Mexico wel de mooiste staten van de VS. Kan het iedereen aanraden.
Mesa Verde dus. Om 0915 stonden we er al om kaartjes voor een rondleiding te kopen. Het ging vlot. We hadden al uitgezocht was wilden, nl het Cliff house. Rondleiding zou om 10.30 beginnen en het was van de ingang nog een uurtje rijden om er te komen. Nog even verkeerd gereden, maar we waren er ruim op tijd. De "dwellings" staan daar al meer dan 1000 jaar en zijn door een langdurige droogte 700 jaar geleden door de Anasazi verlaten.
Indrukwekkend. Tour gelukkig niet te lang met kruipen tussen de rotsen en ladders beklimmen. Toe aan koffie. Dat was even zoeken, maar er bleek zelfs Starbucks koffie beschikbaar. Over de rest van de dag kan ik kort zijn. De ene hike na de andere. Brandende zon 32 graden. Puffen dus, maar we hebben het vol gehouden. Niet alles gezien. Je kan er makkelijk 2 dagen doorbrengen. Maar inmiddels zijn we zover dat we ook niet alles hoeven te zien . Tussendoor nog een heerlijke picknick, met verse spullen van de City Market. Dat was een super in Durango en was volgeladen met verse etenswaren.Bij ons heel gewoon, hier een bijzonderheid.
Vandaag al een aantal keer voor Duitsers aangezien. Dat laten we natuurlijk niet zomaar gebeuren.
Rond 6 uur aangekomen bij hotel in Cortez. Daar kregen we een kamer waar je nog niet dood gevonden wil worden. Meteen terug naar receptie en met wat steun en zuchtwerk kregen we een andere kamer. Veel beter, met een bankje voor de deur. Daar zitten we nu bij te komen. Althans Marlies. Ik moet nog een stukje schrijven, foto's uploaden en biertje openen. Druk, druk, druk. Nog even naar de Taco Bell geweest en we zijn er achter gekomen dat ze daar een hele smaakvolle snelle hap hebben. Op een veldje ernaast liepen groundhogs rond. Een soort stokstaartje zonder staart. Hebben even opgezocht. Wij noemen het bosmarmot. We mochten ze meennemen. Hebben een nogal slechte reputatie ivm het omploegen van golfterreinen.
En dan morgen, tja ....
O ja, de titel van dit stukje verdient ook nog wat uitleg. Marlies heeft een enorm en voor mij onvermoed talent voor het spotten van hagedissen. Zelfs nop haar aanwijzing zag ik ze soms nog niet. Dank zij haar een paar mooie beestjes op de foto gezet. Ook nog vlakbij een Kolibri die uit een piepklein bloemetje nectar haalde. Prachtig, al moet ik het doen met het verhaal van Marlies omdat ik het niet gezien heb. Helaas je kan niet alles hebben.